Σπίτι - δουλειά, δουλειά - σπίτι. Οικογένεια, ησυχία, ηρεμία... Έξοδοι σε σινεμά, βόλτες στα μαγαζιά, με φίλους σε ένα ταβερνάκι, κανένα μπαράκι αραιά και που, οπωσδήποτε διακοπές το καλοκαίρι έστω και για λίγο ας είναι και κοντά, κάποιο χόμπυ για να μη λέμε ότι δεν κάνουμε τίποτε, τρέξιμο - χαβαλές - σίγουρα λιμάνια που σε περιμένουν... Μια ζωή κανονική δηλαδή, με τα πάνω και τα κάτω της, χωρίς πολλές απαιτήσεις, με κάποια όνειρα (όσα μπόρεσαν να παραμείνουν ζωντανά) που τις περισσότερες φορές αφορουν τους άλλους. Και όλα κυλάν όμορφα κι απλά....δεν περιμένεις τίποτε να "ταράξει" αυτό που έχεις, αυτό που ζεις και ίσως αυτό που πάντα ήθελες.
Και τότε, έτσι ξαφνικά, γιατί δεν μπορεί να γίνει αλλιώς, μονάχα ξαφνικά συμβαίνει...καταλαβαίνεις πως κάτι έχει αλλάξει. Και διστάζεις να το παραδεχθείς ή μάλλον δε διστάζεις απλά, φοβάσαι να το παραδεχθείς, φοβάσαι να το δεις. Όσο κι αν νομίζεις ότι έχεις δει πολλά στη ζωή σου, όσα κι αν έχεις ακούσει, αυτό είναι το τελευταίο που θα περίμενες. Κι ας το βλέπεις μπροστά σου, δίπλα σου, γύρω σου κάθε μέρα. Και δεν είναι εύκολο, την τελευταία φορά...αλήθεια, πότε ήταν η τελευταία φορά;
Και είναι συνέχεια εκεί. Το πρωί όταν ξυπνάς, στο αυτοκίνητο για τη δουλειά, στη δουλειά, στο σπίτι, στη διασκέδαση, το βράδυ πριν να κοιμηθείς, ειδικά το βράδυ πριν κοιμηθείς...και στη μουσική, ακόμα πιο πολύ στη μουσική...σ' ένα βιβλίο...σ' ένα στίχο...στη σιωπή, αχ αυτή η σιωπή.
Και φοβάσαι, στ΄αλήθεια φοβάσαι. Κι ας μην το δείχνεις, γιατί δεν πρέπει να το δείξεις, γιατί αν το δείξεις θα καταλάβουν...κι άντε να βρεις τη δύναμη να εξηγήσεις. Εδω δεν έχεις τη δύναμη να το "δεις" εσύ ο ίδιος.
Και σε κάνει να ονειρεύεσαι, να "φεύγεις", να "ταξιδεύεις"...κι ας μην έχεις την ανάγκη της φυγής...ή μήπως;
Ίσως τελικά να είναι μόνο ένα όνειρο, μια ιδέα, κάτι που μόνο εσύ φαντάζεσαι...μα κι έτσι νά 'ναι, το ξέρεις πως αξίζει....σ' αρέσει που αξίζει...κι είναι όμορφο...κι ας περιμένεις.
Τελικά είναι ωραίο κάποιες φορές να μη μπορείς να κοιμηθείς...
Μοιάζει με.....
Να δεις πως το λένε;;;;;;;
Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2010
ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ
"Νιώθω και πάλι στις φτέρνες μου τα πλευρά του Ροσινάντη. Ξαναπαίρνω τους δρόμους με την ασπίδα στο χέρι."
Μια φράση από το τελευταίο γράμμα του Τσε Γκεβάρα προς του γονείς του.
Μια φράση από το τελευταίο γράμμα του Τσε Γκεβάρα προς του γονείς του.
Παρασκευή 12 Φεβρουαρίου 2010
Το σήμερα και το αύριο
Τραγουδάω όλους εσάς που αντισταθήκατε
Τραγουδάω τους άσπρους, τους μαύρους, τους μαύρους τους κίτρινους
Τραγουδάω την ελπίδα που δεν έχει χρώμα
Τραγουδάω το αίμα που σ' όλα τα γεωγραφικά σημεία είναι κόκκινο.
Τάσος Λειβαδίτης, "Ο άνθρωπος με το ταμπούρλο".
-------------------------------------------------------------------------------
Παίρνω αφορμή από τους παραπάνω στίχους που διάβασα στην Ελευθεροτυπία και από ένα mail που πήρα πρόσφατα (η μικρή ιστορία ένος απλού βάτραχου), για να γράψω για το σήμερα και για το αύριο. Γι αυτό που ζούμε κι αυτό που πρόκειτε να έρθει. Δύσκολα τα πράγματα μας λένε όλοι. Και ίσως να γίνουν ακόμα πιο δύσκολα. Μέσα τα κεφάλια, όσο περάσαμε καλά, περάσαμε...ήρθε η ώρα της πληρωμής. Αυτά που θεωρούμε κεκτημένα, έχουν ένα κόστος που ποτέ δεν πληρώσαμε. Εχουμε χάσει ή κοντεύουμε να χάσουμε την εθνική μας ανεξαρτησία. Και άλλα τέτοια τραγικά και βαρύγδουπα!!!
Και μέχρι ένα σημείο, υπάρχει μια μεγάλη δόση αλήθειας σε όλα αυτά. Μόνο που η αλήθεια δεν είναι μόνο αυτή. Φταίμε στ' αλήθεια όλοι; Ο μικροσυνταξιούχος του ΟΓΑ ή του ΙΚΑ είναι κι αυτός υπεύθυνος για το σημερινό ναυάγιο; Αυτός που έχει το μικρομάγαζο και δέχεται καθημερινές επιδρομές από εφορία, ΙΚΑ, ενοίκια, ΔΕΗ, ΟΤΕ κτλ. φταίει κι αυτός το ίδιο; Ο δημόσιος υπάλληλος που παίρνει 1200 Ευρώ το μήνα; Η υπάλληλος του σούπερ μάρκετ, που αμοίβεται με το εκπληκτικό ποσό των 400 Ευρώ, επειδή "πρέπει" να δουλεύει 4 ώρες μόνο κάθε μέρα (αν δεν της αρέσει, μπορεί να φύγει, δημοκρατία έχουμε), τι μερίδιο ευθύνης έχει; Ο εργάτης, η κομώτρια, η νοσηλέυτρια σε τι φταίνε όλοι αυτοί, για να πληρώσουν; Και αν πει κάποιος ότι θα πληρώσουν ελάχιστα, γιατί με βάση το υπό προώθηση νέο φορολογικό νομισχέδιο, δεν προκύπτουν διαφορές φόρου στους μικρούς και αδύναμους, δεν θα πρέπει να παραβλέψει τους έμεσους φόρους, που η ύπαρξή τους πλήτει κυρίως τους μικρούς και αδύναμους. Σε τι φταίνε λοιπόν όλοι αυτοί, για να καλούνται σήμερα να πληρώσουν ένα μεγάλο μέρος από τα σπασμένα;
Και όμως φταίνε...και φταίνε κυρίως αυτοί-εμείς. Δεν αρκεί να φωνάζεις όταν σου μπίγουν το μαχαίρι και φτάνει στο κόκκαλο. Τότε είναι αργά. Χρόνια τώρα κυριαρχεί η "παιδεία" της τηλεόρασης. Χρόνια τώρα απολαμβάνουμε την δημόσια "δωρεάν" παιδεία. Χρόνια τώρα απολαμβάνουμε τη δημόσια "δωρεάν" υγεία. Χρόνια τώρα ανεχόμαστε τους "κακούς" δασκάλους - δημόσιους υπάλληλους - γιατρούς - εφοριακούς. Χρόνια τώρα υποβαθμίζεται η ζωή στις πόλεις και καταρρέει στα χωριά. Χρόνια τώρα έχουμε ριμάξει το περιβάλλον. Χρόνια τώρα οι πορείες και οι διαδηλώσεις γίνονται από 500 άτομα. Χρόνια τώρα οι συνδικαλιστικές οργανώσεις έχουν γίνει τόποι "παραγωγής" εργατοπατέρων και βουλευτών. Χρόνια τώρα....
" Κι εμείς εκεί στον καφενέ, τσιγάρο πρέφα και καφέ...και δε βαριέσαι αδερφέ"..."εγώ θα σώσω τον κόσμο¨...."μπορώ μόνος μου να αλλάξω το σύστημα"..."μια πιθαμή απ' τον κώλο μου κι όπου θέλει ας είναι".
Αυτά πληρώνουμε τώρα. Όλοι μας. Και ας τα λέγαν οι λίγοι....οι γραφικοί...αυτοί που ήταν στα πεζοδρόμια....αυτοί που δεν εξαργύρωσαν ποτέ την αφισσοκόλληση με μια θεσούλα να ζεστάνουν το ποπουδάκι τους. Σήμερα μπορεί να είναι αργά.
Η πλήρης αποβλάκωση που μας προσφέρει η τηλεόραση, η κατευθυνόμενη ενημέρωση των μεγαλοεκδοτών και μεγαλοδημοσιογράφων, η πλήρης άγνοια περί πολιτισμού - θεάτρου - μουσικής - λογοτεχνίας - ζωγραφικής, δεν ξεκίνησε σήμερα. Ξεκίνησε σταθερά και μεθοδευμένα εδώ και 30 χρόνια. Και κατέληξε στο σήμερα. Στον άνθρωπο του καναπέ, που αντιδρά μόνο όταν θίγεται ο ίδιος. Τώρα όμως θίγονται όλοι.
Και είναι ίσως η τελευταία ευκαιρία που έχουμε για να ξυπνήσουμε από τον μαζικό λήθαργο. Είναι ίσως η μεγάλη ευκαιρία. Ιστορικά έχει αποδειχθεί ότι όλες οι μεγάλες αλλαγές έγιναν όταν ξύπνησαν επιτέλους οι πολλοί. Κάθε μορφής επανάσταση για να πετύχει απαιτεί τη συμμετοχή. Αύριο θα είναι πολύ αργά. Η επόμενη κρίση, όταν έρθει (μην αμφιβάλεις καθόλου για το ότι θα έρθει αργά ή γρήγορα) θα μας χτυπήσει ακόμα πιο πολύ. Και αν δεν ξυπνήσουμε σήμερα, αύριο θα είμαστα ακόμα πιο αποβλακωμένοι.
Φταίμε όλοι...και ας είναι δύσκολο να το παραδεχθούμε. Και είναι καιρός να αλλάξουν τα πράγματα
Τραγουδάω τους άσπρους, τους μαύρους, τους μαύρους τους κίτρινους
Τραγουδάω την ελπίδα που δεν έχει χρώμα
Τραγουδάω το αίμα που σ' όλα τα γεωγραφικά σημεία είναι κόκκινο.
Τάσος Λειβαδίτης, "Ο άνθρωπος με το ταμπούρλο".
-------------------------------------------------------------------------------
Παίρνω αφορμή από τους παραπάνω στίχους που διάβασα στην Ελευθεροτυπία και από ένα mail που πήρα πρόσφατα (η μικρή ιστορία ένος απλού βάτραχου), για να γράψω για το σήμερα και για το αύριο. Γι αυτό που ζούμε κι αυτό που πρόκειτε να έρθει. Δύσκολα τα πράγματα μας λένε όλοι. Και ίσως να γίνουν ακόμα πιο δύσκολα. Μέσα τα κεφάλια, όσο περάσαμε καλά, περάσαμε...ήρθε η ώρα της πληρωμής. Αυτά που θεωρούμε κεκτημένα, έχουν ένα κόστος που ποτέ δεν πληρώσαμε. Εχουμε χάσει ή κοντεύουμε να χάσουμε την εθνική μας ανεξαρτησία. Και άλλα τέτοια τραγικά και βαρύγδουπα!!!
Και μέχρι ένα σημείο, υπάρχει μια μεγάλη δόση αλήθειας σε όλα αυτά. Μόνο που η αλήθεια δεν είναι μόνο αυτή. Φταίμε στ' αλήθεια όλοι; Ο μικροσυνταξιούχος του ΟΓΑ ή του ΙΚΑ είναι κι αυτός υπεύθυνος για το σημερινό ναυάγιο; Αυτός που έχει το μικρομάγαζο και δέχεται καθημερινές επιδρομές από εφορία, ΙΚΑ, ενοίκια, ΔΕΗ, ΟΤΕ κτλ. φταίει κι αυτός το ίδιο; Ο δημόσιος υπάλληλος που παίρνει 1200 Ευρώ το μήνα; Η υπάλληλος του σούπερ μάρκετ, που αμοίβεται με το εκπληκτικό ποσό των 400 Ευρώ, επειδή "πρέπει" να δουλεύει 4 ώρες μόνο κάθε μέρα (αν δεν της αρέσει, μπορεί να φύγει, δημοκρατία έχουμε), τι μερίδιο ευθύνης έχει; Ο εργάτης, η κομώτρια, η νοσηλέυτρια σε τι φταίνε όλοι αυτοί, για να πληρώσουν; Και αν πει κάποιος ότι θα πληρώσουν ελάχιστα, γιατί με βάση το υπό προώθηση νέο φορολογικό νομισχέδιο, δεν προκύπτουν διαφορές φόρου στους μικρούς και αδύναμους, δεν θα πρέπει να παραβλέψει τους έμεσους φόρους, που η ύπαρξή τους πλήτει κυρίως τους μικρούς και αδύναμους. Σε τι φταίνε λοιπόν όλοι αυτοί, για να καλούνται σήμερα να πληρώσουν ένα μεγάλο μέρος από τα σπασμένα;
Και όμως φταίνε...και φταίνε κυρίως αυτοί-εμείς. Δεν αρκεί να φωνάζεις όταν σου μπίγουν το μαχαίρι και φτάνει στο κόκκαλο. Τότε είναι αργά. Χρόνια τώρα κυριαρχεί η "παιδεία" της τηλεόρασης. Χρόνια τώρα απολαμβάνουμε την δημόσια "δωρεάν" παιδεία. Χρόνια τώρα απολαμβάνουμε τη δημόσια "δωρεάν" υγεία. Χρόνια τώρα ανεχόμαστε τους "κακούς" δασκάλους - δημόσιους υπάλληλους - γιατρούς - εφοριακούς. Χρόνια τώρα υποβαθμίζεται η ζωή στις πόλεις και καταρρέει στα χωριά. Χρόνια τώρα έχουμε ριμάξει το περιβάλλον. Χρόνια τώρα οι πορείες και οι διαδηλώσεις γίνονται από 500 άτομα. Χρόνια τώρα οι συνδικαλιστικές οργανώσεις έχουν γίνει τόποι "παραγωγής" εργατοπατέρων και βουλευτών. Χρόνια τώρα....
" Κι εμείς εκεί στον καφενέ, τσιγάρο πρέφα και καφέ...και δε βαριέσαι αδερφέ"..."εγώ θα σώσω τον κόσμο¨...."μπορώ μόνος μου να αλλάξω το σύστημα"..."μια πιθαμή απ' τον κώλο μου κι όπου θέλει ας είναι".
Αυτά πληρώνουμε τώρα. Όλοι μας. Και ας τα λέγαν οι λίγοι....οι γραφικοί...αυτοί που ήταν στα πεζοδρόμια....αυτοί που δεν εξαργύρωσαν ποτέ την αφισσοκόλληση με μια θεσούλα να ζεστάνουν το ποπουδάκι τους. Σήμερα μπορεί να είναι αργά.
Η πλήρης αποβλάκωση που μας προσφέρει η τηλεόραση, η κατευθυνόμενη ενημέρωση των μεγαλοεκδοτών και μεγαλοδημοσιογράφων, η πλήρης άγνοια περί πολιτισμού - θεάτρου - μουσικής - λογοτεχνίας - ζωγραφικής, δεν ξεκίνησε σήμερα. Ξεκίνησε σταθερά και μεθοδευμένα εδώ και 30 χρόνια. Και κατέληξε στο σήμερα. Στον άνθρωπο του καναπέ, που αντιδρά μόνο όταν θίγεται ο ίδιος. Τώρα όμως θίγονται όλοι.
Και είναι ίσως η τελευταία ευκαιρία που έχουμε για να ξυπνήσουμε από τον μαζικό λήθαργο. Είναι ίσως η μεγάλη ευκαιρία. Ιστορικά έχει αποδειχθεί ότι όλες οι μεγάλες αλλαγές έγιναν όταν ξύπνησαν επιτέλους οι πολλοί. Κάθε μορφής επανάσταση για να πετύχει απαιτεί τη συμμετοχή. Αύριο θα είναι πολύ αργά. Η επόμενη κρίση, όταν έρθει (μην αμφιβάλεις καθόλου για το ότι θα έρθει αργά ή γρήγορα) θα μας χτυπήσει ακόμα πιο πολύ. Και αν δεν ξυπνήσουμε σήμερα, αύριο θα είμαστα ακόμα πιο αποβλακωμένοι.
Φταίμε όλοι...και ας είναι δύσκολο να το παραδεχθούμε. Και είναι καιρός να αλλάξουν τα πράγματα
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
