ΜΕΡΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΑΚΟΜΑ

Aναρωτιέμαι ποιό θα είναι το τέλος όλων αυτών. Και αναφέρομαι στην οικονομική κρίση και όσα έχουν έρθει, αλλά και όσα πρόκειτε να έρθουν. Δημοσιεύτηκε στον τύπο της Κυριακής μια δημοσκόπηση με το ερώτημα "τι θα ψηφίζατε αν είχαμε εκλογές". Το αποτέλεσμα εντυπωσιακό!!! Ούτε λίγο ούτε πολύ, κανένας δεν θέλει κανέναν...και ένα 40% δηλώνουν αναποφάσιστοι.
Τα δύο μεγάλα κόμματα συγκεντρώνουν με το ζόρι 39% (και οι δυο μαζί) και τα υπόλοιπα τρία κοινοβουλευτικά κόμματα το εντυπωσαικό ποσοστό 13,1% (και τα τρία μαζί)!!!
Έρχεται λοιπόν το τέλος του δικομματισμού; Έρχεται κάτι νέο; Έρχεται μια αναγέννηση της αριστεράς; Προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι δεν έρχεται τίποτε απ' όλα αυτά. Το πιο πιθανό είναι πως έρχεται μια αναγέννηση της ακροδεξιάς στην πιο ύπουλη μορφή της. Γιατί στη σημερινή εποχή είναι πραγματικά δύσκολο να επιβιώσει ένα ακροδεξιό κόμμα, διατρανώνοντας φιλοναζιστικές - φιλοβασιλικές - φιλοχουντικές απόψεις. Η τακτική του ΛΑΟΣ τα τελευταία χρόνια, μας δείχνει αυτό ακριβώς το πράγμα...στο παρελθόν μάλιστα ο ίδιος ο αρχηγός του είχε μιλήσει για την τακτική του δούρειου ίππου...εξάλλου και στην πολιτική (ίσως κυρίως στην πολιτική) ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Έχω μια μικρή υποψία, ότι αυτό το περίφημο 40% των αναποφάσιστων, αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στα δύο κόμματα εξουσίας και στο ΛΑΟΣ. Η ιστορία έχει δείξει ότι οι εποχές κρήσης είναι εποχές ανόδου της ακροδεξιάς. Γιατί εδω, σήμερα, να είναι διαφορετικά;
Η περίπτωση δημιουργίας ένος νέου πόλου, υπό την ηγεσία κάποιου άφθαρτου πολιτικά τεχνοκράτη, μοιάζει να απομακρύνεται...πιθανότατα λόγω του κακού ονόματος που έχει ο Μπερλουσκόνι στη γειτονική Ιταλία, αλλά και λόγω της συγκεκριμένης νοοτροπίας των Ελλήνων που έχουν μια ιδιαίτερη σχέση με τις ιδεολογίες των κομμάτων και τα ίδια τα κόμματα (κάποιες φορές και πελατειακή).
Υπάρχει βέβαια και η περίπτωση της Μπακογιάννη...που όμως κουβαλάει μαζί της το αμαρτωλό παρελθόν της ίδια και του κόμματος στο οποίο ανήκε πριν λίγους μήνες, αλλά και το αμαρτωλό παρελθόν του μπαμπά και της οικογένειάς της.
Υπάρχει τέλος και η περίπτωση Κουβέλη και όσων τον ακολούθησαν μετά τη διάσπαση του ΣΥΝ. Εδώ τα πράγματα είναι πιο μπερδεμένα...ίσως όμως να είναι και περισσότερο απλά. Ο Κουβέλης, παρά την ηλικία του και τα άσπρα μαλλιά του, εξακολουθεί να κουβαλάει τις παλιές παιδικές ασθένειες της αριστεράς. Είναι απορίας άξιο, πως γίνεται η αριστερά να είναι μονίμως διασπασμένη!!! Στη νεότερη πολιτική ιστορία του τόπου μας, δεν έχει υπάρξει εποχή που να μην είναι η αριστερά διασπασμένη σε περισσότερο από δύο κομμάτια. Παιδικές ασθένειες που δεν τις κουβαλάει φυσικά μόνο ο Κουβέλης, αλλά και άλλοι μέσα στην αριστερά...απλά αυτός έφυγε τώρα, αυτόν παίρνει η μπάλα.
Πιθανόν να φταίει ότι όλοι τους εκεί μέσα, βάζουν το προσωπικό συμφέρον πάνω από το κοινό καλό και όποιος έχει αποδείξεις για το αντίθετο, ευχαρίστως να τις ακούσω. Κάτι που φαίνεται και από την πορεία και τα λεγόμενα όλων των πρωτοκλασάτων στελεχών...Κουβέλης, Δραγασάκης, Κύρκος, Λαφαζάνης, Αλαβάνος κτλ....ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί έχουν βάλει το δικό τους λιθαράκι για να είναι το κόμμα μπάχαλο.
Ίσως πάλι να φταίει οτι γενικά τα κομματικά στελέχη της αριστεράς (ΚΚΕ, ΣΥΝ, κτλ) διαβάζουν πολύ. Και διαβάζοντας πολύ, γίνονται εξαιρετικά σοφοί. Τόσο σοφοί, που προσπαθούν να αναλύσουν τα πάντα...από τα παλαιότερα γραφόμενα του Μαρξ και του Λένιν, μέχρι τα πιο πρόσφατα του Μάο και του Τσόμσκι. Το αποτέλεσμα είναι να κάνει ο καθένας τη δική του ξεχωριστή ανάλυση και ταυτόχρονα να τραβάει το δικό του ξεχωριστό δρόμο. Και θα αναρωτηθεί κάποιος...είναι το διάβασμα, η μελέτη, η ανάλυση κάτι κακό; Κάθε άλλο.... Παραβλέπουν όμως μια βασική αρχή που έχουν τα υπόλοιπα κόμματα εξουσίας (αν θέλει η αριστερά κάποια στιγμή να γίνει τάση εξουσίας)....την ομοιογένεια. Αν μετρήσουμε τα μεγαλοστελέχη των ΠΑΣΟΚ και ΝΔ που έχουν φύγει κατά καιρούς από το μαντρί και τα αποτελέσματα που είχαν, καταλήγουμε σε αυτό ακριβώς το συμπέρασμα...ότι και να γίνει, στη μάχη αυτοί που μένουν είναι ενωμένοι. Σε αντίθεση με την αριστερά, που πριν - κατά τη διάρκεια - και μετά τη μάχη, είναι όλοι έτοιμοι να παίξουν μπουνιές.
Κάποιοι μιλούν για τη χρυσή ευκαιρία της αριστεράς να δείξει αυτή τη δύσκολη εποχή, ποιά είναι και τι μπορεί να πετύχει....κάποιοι περιμένουν από την αριστερά να δείξει την εναλλακτική λύση. Και όταν μιλάς με τον απλό πολίτη, που δεν ξέρει τι συμβαίνει μέσα σε κάθε κόμμα, ακούς την απάντηση "μα αυτοί δεν μπορούν να καθήσουν στο ίδιο τραπέζι να συζητήσουν και να κατέβουν ενωμένοι στις εκλογές....θα δώσουν λύση στα δικά μας προβλήματα;" Και τι να απαντήσεις σ' αυτό; Αφού τα παραδείγματα τα βλέπουμε καθημερινά μπροστά μας.
Για μένα, είναι πραγματικά η χρυσή ευκαιρία. Με την προϋπόθεση ότι κάποια στιγμή θα διαβάσουμε και θα ακούσουμε συγκεκριμένες προτάσεις...προτάσεις που θα είναι εφικτές...προτάσεις που δεν θα μένουν στους τέσσερις τοίχους των κομματικών γραφείων...προτάσεις με τις οποίες θα συμφωνούν όλοι (μιλάω για τα στελέχη)...προτάσεις που θα τις ακολουθήσουν όλοι...
Με τις σημερινές συνθήκες είναι δύσκολο να γίνει αυτό...αλλά ας το δουν και λίγο διαφορετικά...στην οικογένειά τους ο καθένας ξεχωριστά, πως λειτουργούν; Συζητούν τα πάντα και μετά ο καθένας τραβάει το δρόμο του; Και αν συμβαίνει αυτό, τους αρέσει; Και αν δεν συμβαίνει, γιατί το κάνουν μέσα στο κόμμα;
Είχα διαβάσει κάποτε ότι η διαφορά ανάμεσα στον καπιταλισμό και την αριστερά, είναι ότι ο μεν καπιταλισμός αναφέρεται στα αρχέγονα ένστικτα του ανθρώπου (κυριαρχία του πιο δυνατού) ενώ η αριστερά αναφέρεται στα πιο υψηλά ιδανικά του ανθρώπου (δικαιοσύνη για όλους, ανθρωπισμός κτλ). Μήπως τελικά οι ηγέτες και τα στελέχη των κομμάτων της αριστεράς είναι κατά βάθος καπιταλιστές;;; Γιατί ο τρόπος σκέψης και οι πράξεις τους, αυτό ακριβώς δείχνουν.
Είναι λοιπόν η χρυσή ευκαιρία...δύσκολα θα βρεθεί ο καπιταλισμός σε τόσο δύσκολη θέση τα επόμενα χρόνια...ίσως τον επόμενο αιώνα. Αν αποτύχετε και πάλι...κ.κ. Παπαρήγα, Τσίπρα, Κουβέλη, Αλαβάνε, Λαφαζάνη κτλ, βάλτε λουκέτο στα μαγαζιά σας...μπορεί να είναι και καλύτερα για όσους εξακολουθούν να ελπίζουν...έτσι κι αλλιώς, μια καλή βουλευτική σύνταξη την έχετε εξασφαλίσει και απ' όσο γνωρίζω κανείς σας δεν θα πεινάσει (όπως θα συμβεί με κάποιους άλλους που λέτε ότι υποστηρίζεται τα συμφέροντά τους)