H ΜΝΗΜΗ...

Την περασμένη Κυριακή συμπληρώθηκαν 7 χρόνια από τη μερά που καθισμένοι αναπαυτικά στις πολυθρόνες μας παρακολουθούσαμε με ανοιχτό το στόμα τις λάμψεις, τους κρότους, τις εκρήξεις, την είδειξη δύναμης, την απαξιώση της ανθρώπινης ζωής...και λίγες μέρες μετά, πάντα αραχτοί στον καναπέ (πιθανότατα καταναλώνοντας ποπ-κορν και μπύρες...είχαμε συνηθίσει άλλωστε, είχαμε ξεπεράσει το πρώτο σοκ) παρακολουθούσαμε την εντυπωσιακή επέλαση των αρμάτων (σαν παρέλαση έμοιαζε) και τους από αέρος βομβαρδισμούς των πόλεων.
Πόσο μακρινά είναι σήμερα όλα αυτά; 7 χρόνια από την έναρξη του πολέμου στο Ιρακ. Πόσο εξασθένησε η μνήμη; Ακόμα και στις Η.Π.Α. οι διαδηλωτές μπροστά στο Λευκό Οίκο (μιλάμε πάντα γι αυτούς του "γραφικούς" που αρνούνται να υποταχθούν) ήταν λιγότεροι από κάθε άλλη χρονιά.
Τα γεγονότα είναι λίγο πολύ γνωστά...τα ψέμματα, οι νεκροί (και από τις δύο μεριές), ο πόνος, η ταπείνωση ενός ολόκληρου λαού, τα βασανιστήρια, τα εντός της χώρας μίση. Όλα αυτά έχουν ειπωθεί πολλές φορές και θα ειπωθούν άλλες τόσες.
Ενα θέμα όμως εξακολουθεί να παραμένει ανοικτό. Οι υπεύθυνοι της τραγωδίας στο Ιρακ, θα πληρώσουν κάποια στιγμή; Το Διεθνές Δικαστήριο για εγκλήματα πολέμου θα εξακολουθήσει να αφορά μόνο τους ηττημένους; Μήπως εκεί θα πρέπει να καθήσουν κάποια στιγμή, ο Μπους, ο Μπλερ και τα τσιράκια τους;

ΣΤΡΑΒΟΣ ΕΙΝ' Ο ΓΥΑΛΟΣ Ή ΣΤΡΑΒΑ ΑΡΜΕΝΙΖΟΥΜΕ;

Εδώ και αρκετό καιρό συμβαίνει κάτι παράξενο στην κοινωνία - χώρα μας. Είναι γεγονός, ότι η κρίση που μας έχει χτυπήσει την πόρτα και μεγάλη είναι και αφορά κυρίως τους αδύνατους (όπως κάθε κρίση). Είναι επίσης γεγονός ότι τα μέτρα που λαμβάνονται σε κάθε κρίση και φυσικά και στη σημερινή πλήτουν τους οικονομικά ασθενέστερους, είτε με την μείωση των εισοδημάτων, είτε με την αύξηση των έμμεσων φόρων και στην προκειμένη περίπτωση με το συνδυασμό και των δύο. Η σημερινή κρίση ήταν εδώ και πριν τις τελευταίες εκλογές, ίσως να την έβλεπαν μόνο οι γνωρίζοντες, ίσως να την υποψιάζονταν κάποιοι από τους υπόλοιπους, η ουσία είναι ότι ήταν εδώ.
Και σ' αυτό ακριβώς το σημείο, υπάρχει το παράδοξο. Ενώ η συγκεκριμένη κρίση αναφέρεται απ' όλους ως κρίση του συστήματος, κρίση του κεφαλαίου, κρίση των τραπεζών, κρίση του καπιταλιστικού συστήματος...θα περίμενε κανείς, όλη αυτή η αντίδραση που υπάρχει απ' αυτούς που κυρίως πλήτωνται να αποτυπωθεί κάπου. Και αν υπάρχει ένας ασφαλής τρόπος αποτύπωσης αυτής της δυσαρέσκειας - αντίδρασης, λογικά αυτός είναι η κάλπη. Και αν υπάρχει όντως ένας διαφορετικός δρόμος για την έξοδο από την κρίση, αυτός θα έπρεπε κυρίως να εκφράζεται από τα κόμματα της αριστεράς, που το πνεύμα τους είναι αντίθετο με τον καπιταλισμό. Λογικά, το κάθε πρωτοκλασάτο στέλεχος αυτών των κομμάτων θα απαντήσει : υπάρχουν οι λύσεις, εμείς τις προτείνουμε, αλλά κανείς δεν τις ακολουθεί, γιατί έτσι θέλει το σύστημα. Πιθανόν να έχει και δίκιο....όμως...
Το μεν ΚΚΕ κρατάει μια σταθερή πολιτική γραμμή, εδώ και χρόνια, σχετικά με την μάχη ενάντια στον καπιταλισμό. Είναι γεγονός ότι αυτή η σταθερότητα, άσχετα αν συμφωνεί ή διαφωνεί κάποιος με τις απόψεις, είναι καταρχήν σεβαστή και ταυτόχρονα λογική με βάση τις αρχές του κόμματος. Από την άλλη μεριά, το ΚΚΕ έχει να αντιμετωπίσει την αμφισβήτηση που προκύπτει από την διαρκή στήριξη του, επί δεκαετίες, στη γραμμή και στις λογικές ενός συστήματος που εφαρμόστηκε στην ΕΣΣΔ και πλέον δεν υπάρχει, γιατί προφανώς δεν μπορούσε να συνεχίσει να υπάρχει. Το ίδιο το σύστημα κατέρρευσε από τα μέσα. Μετά το πρώτο μούδιασμα λοιπόν, είναι λογικό να υπάρχει η αμφισβήτηση από τον κόσμο, για το τι νέο θα μπορούσε να φέρει αυτό το κόμμα.
Ο δε ΣΥΡΙΖΑ και οι συνιστώσες του (κυρίως ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ), κρατάει επίσης εδώ και χρόνια μια σταθερή μαχητική στάση ενάντια στο σύστημα, εκφράζοντας πολλές διαφορετικές απόψεις σε σχέση με το ΚΚΕ, που θα τολμούσε να πει κανείς ότι βρίσκονται πιο κοντά στην πραγματικότητα και ταυτόχρονα δεν επλήγει τόσο σημαντικά από την κατάρρευση του συστήματος στην ΕΣΣΔ, λόγω του ότι στο σχετικά μακρινό παρελθόν είχε κρατήσει κριτική και διαφορετική στάση από τον υπαρκτό σοσιαλισμό.
Το παράδοξο βρίσκεται λοιπόν στο ότι ενώ υπάρχουν διαφορετικές προτεινόμενες λύσεις από την αριστερά, αυτό δεν προκύπτει ως θετικό αποτέλεσμα στην κάλπη. Και αν για το ΚΚΕ οι λόγοι είναι εύκολο να διατυπωθούν (προκύπτουν κυρίως από τις εμμονές και τις αγκυλώσεις του κόμματος σε ένα αποτυχημένο παρελθόν...βλέπε την πρόσφατη σχεδόν αγιοποίηση του Στάλιν), με το άλλο κοινοβουλετικό κόμμα της αριστεράς τα πράγματα είναι πιο δύσκολα. Πως γίνεται να αποτελείς, όπως λες, τη μόνη λύση διατυπώνοντας πολλές φορές σωστές απόψεις και σωστά μέτρα και κάθε φορά να κάνεις τάμα για να μπεις στη βουλή;
Οι πολλές και διαφορετικές απόψεις, οι διάφορες τάσεις, πρέπει να υπάρχουν σε ένα κόμμα, γιατί αυτή είναι κυρίως η ουσία της δημοκρατίας....που λογικά και πρώτα απ' όλα, πρέπει να ξεκινάει μέσα από τα ίδια τα κόμματα. Το πρόβλημα ίσως να είναι οι εκφραστές αυτών των απόψεων. Είναι γεγονός ότι εδώ και 15-20 χρόνια, με κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις, κυριαρχούν στο χώρο τα ίδια και τα ίδια άτομα. Έχουν ποτέ σκεφτεί ότι μπορεί αυτοί οι ίδιοι να αποτελούν το πρόβλημα; Έχουν ποτέ σκεφτεί ότι μπορεί ο κόσμος να έχει αρχίσει να τους βαριέται; Έχουν ποτέ σκεφτεί ότι λογικά ο νέος πολίτης θα περίμενε από ένα αριστερό και προοδευτικό κόμμα να έχει στο προσκήνιο εκτός από νέες ιδέες και νέους ανθρώπους; Έχουν ποτέ σκεφτεί ότι το πρόβλημα μπορεί να είναι η διαρκής εσωστρέφεια και οι προσωπικές αντιπαραθέσεις, που κρατάνε από το 1991 μέχρι σήμερα; Έχουν ποτέ σκεφτεί ότι μπορεί να ήρθε η ώρα να βγουν στη σύνταξη;
Δεν φταίει για όλα το σύστημα. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το σύστημα, το όποιο σύστημα, πάντα θα υπερασπίζεται τα συμφέροντά του, γιατί αυτή είναι η δουλειά του. Και θα το κάνει πάντα με κάθε τρόπο. Θέλετε ένα παράδειγμα; Χτες είχε γενική απεργία από την ΑΔΕΔΥ και την ΓΣΣΕ...μπορεί και να έγινε χαμός....μπορεί η συμμετοχή να ξεπέρασε και το 80%....μπορεί και να απέτυχε η απεργία....μπορεί οι δυνάμεις καταστολής να χτύπησαν κόσμο...μπορεί να έγιναν χίλια δυο πράγματα. Τα έμαθε κανείς; Στην γενική απεργεία συμμετείχαν και οι δημοσιογράφοι στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο. Για ένα 24ωρο δεν υπήρχαν ειδήσεις, από τις σημαντικότερες κινητοποιήσεις που έγιναν τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας. Σήμερα, είναι πιθανό να μάθουμε κάποια πράγματα, πιθανότατα χωρίς πολλές λεπτομέρειες.
Να διευκρινίσω ότι δεν ήμουν και δεν είμαι κατά, οποιασδήποτε απεργίας. Πόσο λογικό είναι όμως να απεργεί ταυτόχρονα ο μόνος που έχει τη δυνατότητα να μεταδώσει στον κόσμο τα νέα από την απεργία; Και δεν μιλάμε για μια οποιαδήποτε απεργία, ενός και μόνο κλάδου, αλλά για γενική απεργία. Τι εμποδίζει τους δημοσιογράφους να κυρήξουν 48ωρη ή και μεγαλύτερη απεργία, αλλά όχι τη μέρα που έχει γενική απεργία;
Και αναρωτιέμαι τελικά....όλα αυτά τα μεγαλοστελέχη των κομμάτων της αριστεράς, δεν μπορούν να σκεφτούν τα αυτονόητα; Δεν μπορούν να μιλήσουν στους συνδικαλιστές δημοσιογράφους, γι αυτό που λέει η κοινή λογική; Αν το πρόβλημα είναι η μη συμμετοχή στις απεργίες, πως θα ξεσηκώσεις αυτόν που απουσιάζει αν δεν του δείξεις τι σημαίνει απεργία, τον παλμό μιας διαδήλωσης, την αντίδραση του κόσμου; Ας μην ξεχνάμε, ότι η μεγάλη αντίδραση και ο ξεσηκωμός τον Δεκέμβρη του 2008, ξεκίνησε μεν από τήν τραγική δολοφονία του 15χρονου, αλλά κορυφώθηκε μετά το πρώτο κύμα διαδηλώσεων. Είναι τυχαίο;
Χρειάζεται τόσο πολύ μυαλό για να τα σκεφτείς αυτά ή μήπως χρειάζεται κάποιοι να βγουν από το καβούκι τους και να στήσουν και λίγο αυτί για να ακούσουν τις μουρμουρίζει ο κόσμος στους δρόμους και τα καφενεία;
Αλλά για να μην κατηγορούμε μόνο τα δύο κόμματα εξουσίας, πολλοί από τους "μεγάλους" της αριστεράς είναι βολεμένοι στην κομματική τους θεσούλα, που τους προσφέρει και δωρεάν δημοσιότητα και κύρος στα εσωκομματικά και σχεδόν σίγουρη επανεκλογή....η μόνη αγωνία που φαίνεται να έχουν είναι να μπει το κόμμα στη βουλή (για τον ΣΥΡΙΖΑ μιλάω)....αλλά και να μην μπει, πάλι πρώτες μούρες στα κανάλια θα είναι.
Δεν είναι πάντα στραβός ό γυαλός...κάποιες φορές μπορεί και είναι...τις περισσότερες στραβά αρμενίζουμε.

ΕΝΑ ΜΠΟΥΚΑΛΙ ΣΑΜΠΑΝΙΑ

Γέμισε ο κόσμος dvd. Από περίπτερα μέχρι πλανώδιους παράνομου πωλητές cd. Ακούστηκε ότι μετά την εξάντληση των αποθεμάτων από τα περίπτερα και τα ψικικατζίδικα, οι ίδιοι οι περιπτεριούχοι ανατύπωσαν την περίφημη ταινία, πουλώντας την αυτή τη φορά σε χαμηλότερη τιμή, για να καρπωθούν τα κέρδη!!!
Παράλληλα όλες οι πρωινο-μεσημεριανές εκπομπές της τηλεόρασης μαζί με το περίφημο δελτίο ειδήσεων του star φροντίζουν να αναπαράγουν έντεχνα καλυμμένες σκηνές, αποδοκιμάζοντας και ταπεινώνοντας κυριολεκτικά τις επιλογές της πρωταγωνίστριας.
Η πρωταγωνίστρια; Μια κοπέλα λίγο πάνω από τα 20 (δεν γνωρίζω ακριβώς την ηλικία της) που στο πρόσφατο παρελθόν πολλοί την χαρακτήριζαν βλαμένη, ηλίθια ξανθιά, τσουλάκι κτλ.
Η πρωταγωνίστρια; Ένα παιδί καμια 20αριά χρονών, που το μόνο που της έμαθαν σ' αυτά τα λίγα χρόνια της ζωής της είναι ότι το μεγάλο της όπλο για να επιβιώσει είναι η ομορφιά της. Θα μπορούσε να μένει στη διπλανή πόρτα. Θα μπορούσε να είναι η κόρη μας.
Η πρωταγωνίστρια; Μια κοπέλα-παιδί αποκλειστικό και γνήσιο προϊόν της αυθεντικής υποκουλτούρας που προσφέρουν η τηλεόραση, τα περιοδικά, οι εφημερίδες (όχι όλες), τα πρωινάδικα, οι Μενεγάκες, οι Λίτσες Πατέρες, τα ριάλιτι, τα καλλιστεία (ίσως θα πρέπει κάποια στιγμή να μάθουν τα παιδιά στο σχολείο, τη ρίζα της συγκεκριμένης λέξης και σε τι αναφέρονταν κατά την αρχαιότητα). Ουσιαστικά μιλάμε για μια τεράστια βιομηχανία που το μόνο με το οποίο ασχολείται είναι η αναζήτηση θυμάτων, προκειμένου να μεγιστοποιήσει το κέρδος της. Μόνο αυτό; Όχι βέβαια, για να προκύψουν τα θύματα, θα πρέπει συστηματικά να τα ταϊζεις και κατάλληλα.....κουτόχορτο με χυμό από βρασμένα βλήτα σερβιρισμένο κατά προτίμηση σε μπουκάλι σαμπάνιας.
Κι έχουν χυμήξει όλοι αυτοί να κατασπαράξουν το πτώμα. Κάθε πικραμένος, κραγμένος, αποτυχημένος να προλάβει να ρίξει κι αυτός την πέτρα. Μην αγχώνεσαι μεγάλε...θα προλάβεις κι εσύ...κι αν δεν προλάβεις να ρίξεις την πέτρα, θα έρθει κι η δική σου σειρά και θα γίνεις πρώτο θέμα...όλο και κάποια στραβή θα κάνεις και θα σε κατασπαράξουν οι συνάδελφοί σου. Θέλεις και παράδειγμα; Δίπλα σου το έχεις. Θυμάσαι πως ξεπουλούσε η Μενεγάκη την προσωπική της ζωή στην τηλεόραση; Για να ανεβάσει τηλεθέαση πούλησε γάμους, γέννες, βαφτίσια, άκουσε τη μοίρα των παιδιών της από τις μάγισσες και χαρτορίχτρες που μαζεύει στην εκπομπή της...ε, ήρθε και το διαζύγιο και την ξέσκισαν κανονικά οι συνάδελφοι της. Απολύτως φυσιολογικό. Όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα τον τρώνε οι κότες.
Το ίδιο ακριβώς έπαθε και το θύμα των ημερών η Τζούλια. Όσο έκανε βλακειούλες και χαριτωμενίες προσπαθώντας να πουλήσει το ανύπαρκτο ταλέντο της ήταν πρώτο θέμα στις εκπομπές εθνικής βλακείας....που φυσικά τα κονομούσαν και με το παραπάνω...μόλις έκανε τη στραβή οι ίδιες εκπομπές έγιναν κοράκια.
Τόσο όμορφα και απλά...σε έναν κόσμο όμορφα και αγγελικά πλασμένο...που το μόνο που ψάχνει και αναζητά είναι το χρήμα....βγαλμένο από θύματα σαν τη Τζούλια (και την κάθε Τζούλια που της τάζουν όνειρα)...ένας κόσμος που ψάχνει το επόμενο αίμα - σεξ - ξεκατίνιασμα για να μπορέσει να επιβιώσει μέσα στην ανυπαρξία του.
Όσο για τους υπόλοιπους επικριτές και ηθικολόγους...εντάξει παιδιά...200.000 επίσημα αντίτυπα που πουλήθηκαν, χώρια τα παράνομα dvd και τα κατεβάσματα από το internet, σημαίνει ότι σχεδόν όλοι το είδαν...μην ντρέπεστε να το παραδεχθήτε...εξάλλου είναι πλέον και επιστημονικά αποδεδειγμένο ότι η μαλακία δεν τύφλωσε ποτέ κανέναν. Είναι και αυτή αποτέλεσμα της συχνής κατανάλωσης κουτόχορτου και χυμού βλήτου σε μπουκάλι σαμπάνιας.

ΟΡΓΗ

"Θα προχωρήσω σε κάθε απόφαση που χρειάζεται για να αποφύγουμε τα χειρότερα....Μπορεί αν ακούγεται εφιαλτικό, αλλά αύριο κινδυνεύουμε να μην έχουμε να πληρώσουμε όχι τον 14ο μισθό, αλλά τον 6ο, τον 5ο, τον 4ο μισθό ή τη σύνταξη.....Πρέπει να πάρουμε δύσκολες, σκληρές αποφάσεις, που σε πολλές περιπτώσεις αδικούν. Δεν είναι επιλογή, είναι αναγκαιότητα."....είπε ο πρωθυπουργός!!!
Εντυπωσιακή και ταυτόχρονα εφιαλτική δήλωση, αναφορά σε μια πραγματικότητα που από χθες τη νιώσαμε καλά. Και μάλλον τα χειρότερα δεν ήρθαν ακόμα. Η προσωπική μου άποψη είναι ότι τα μέτρα είναι άδικα, εξωφρενικά και παράλογα. Χτυπάνε μόνο τους μισθωτούς, μόνο τους πολλούς, μόνο τους μη έχοντες. Αλλά είπε ο πρωθυπουργός ότι όλοι θα πρέπει να δούμε τα μέτρα με διαφορετικό μάτι...όλοι πρέπει να σκύψουμε το κεφάλι για το καλό της πατρίδας...όλοι πρέπει να κάνουμε θυσίες...
Θα γίνω καλός λοιπόν...δε μπορεί, πρωθυπουργός μας είναι, σίγουρα ξέρει περισσότερα από εμάς τους κοινούς θνητούς...ας βάλουμε όλη την καλή μας διάθεση και ας υπακούσουμε. Μόνο που;;;; Όσο καλόπιστος κι αν είμαι, υπάρχει μια ερώτηση που ακόμα δεν βρίσκει απάντηση...για όλο αυτό το μπουρδέλο (αν και στα μπουρδέλα υπάρχει πάντα μια τάξη), ποιός φταίει τελικά; Μας είπαν ότι θα γίνει εξεταστική επιτροπή για να διερευνήσει το θέμα....και να βρει τους ενόχους!!! από το 2005 και μετά...τα άλλα τα σαϊνια της αξιωματικής αντιπολίτευσης είπαν να το ψάξουν από τ0 1981 και μετά...κι εγώ λέω να το ψάξουμε από το 1974 και μετά....ΚΑΙ; Άντε και βρήκαν και συμφώνησαν ότι για όλα φταίει ο Τσοβόλας (λέμε τώρα)....ΚΑΙ; Θα μπει όποιος κι αν φταίει στη φυλακή;;;; ΟΧΙ ΒΕΒΑΙΑ... Η δουλειά είναι πολύ προσεγμένα στημένη εδώ και χρόνια, ωστέ κανείς τους να μην πάθει τίποτε. Γιατί να μην πάθει όμως;;;
Όταν θέλεις να βρεις ενόχους και να αποδώσεις δικαιοσύνη για όλα υπάρχει λύση. Λύσεις που θα εξοικονομούσαν και χρήματα για το φτωχό μας κράτος, αλλά και πάνω απ' όλα θα ικανοποιούσαν το περί δικαίου αίσθημα του κόσμου.
Πως θα φαινόταν άραγε, μαζί μετά χθεσινά μέτρα να υπήρχε και μια ανακοίνωση γι αυτούς που μας οδήγησαν εδώ;;;;
π.χ. να κοπούν όλες οι συντάξεις, όλων των πρωθυπουργών - υπουργών - υφυπουργών - γενικών γραμματέων των υπουργείων από το 1974 και μετά...γιατί κάπου μέσα σ' αυτούς βρίσκονται και οι ένοχοι...και να ζουν από εδώ και πέρα, μονάχα με τη σύνταξη που θα έπαιρναν από την κανονική τους εργασία....και αν δεν δούλεψαν ποτέ, επειδή το κράτος δεν μπορεί να είναι ανάλγητο, να πάρουν την κατώτατη σύνταξη του ΟΓΑ...θα ΣΥΜΦΩΝΗΣΩ ΑΠΟΛΥΤΑ με τον πρωθυπουργό μας....το συγκεκριμένο μέτρο θα είναι άδικο για κάποιους, αλλά μας νοιάζει;
Μπορεί τα χρήματα που θα εξοικονομηθούν να μην είναι πολλά....έτσι κι αλλιώς κανείς τους δεν θα μπει στη φυλακή...αλλά το ΠΕΡΙ ΔΙΚΑΙΟΥ ΑΙΣΘΗΜΑ θα ικανοποιηθεί.
Ένας ελεύθερα σκεπτόμενος πολίτης

ΠΕΡΙ ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΩΝ

Δίαβασα στη χθεσινή Ελευθεροτυπία την επιστολή κάποιου αναγνώστη, με θέμα την παρουσία του στο Λονδίνο, σε μια διαδήλωση. Η περιγραφή μιλούσε για μια πορεία που δεν έκλεινε όλο το οδόστρωμα παρόλο τον όγκο της, για συνθήματα που ακουγόταν συνεχώς και στα οποία έδιναν προσοχή οι περαστικοί και για την διακριτική παρουσία της αστυνομίας ή μάλλον της τροχαίας για τη ρύθμιση της κυκλοφορίας.
Και έκανε ο συντάκτης της επιστολής τη σύγκριση με τα δικά μας...για τις πορείες είτε 100 είτε 20000 ανθρώπων που κλείνουν το κέντρο της πόλης, για αγανακτισμένους καταστηματάρχες για κυκλοφοριακά προβλήματα, για κούραση των πολιτών, για χαμένες εργατώρες, για χαμένα χρήματα κτλ.
Και αυτό είναι κάτι που το ακούω όλο και πιο συχνά, από πολλούς. Πόσο είναι εφικτό να περάσουμε κι εμείς σαν λαός ή σαν νοοτροπία σε ένα τέτοιο επίπεδο; Όπως οι Άγγλοι, οι Γερμανοί, οι Γάλλοι, οι Αμερικανοί;
Λαοί που έχουν μάθει να είναι κυρίαρχοι, λαοί που έχουν στηρίξει την οικονομική τους ανάπτυξη στην αποικιοκρατία, λαοί που μέσα στο μυαλό τους υπάρχει η ανωτερώτητα του έθνους τους, λαοί που έχουν συνηθίσει να τους υπακούν...είναι απολύτως λογικό να διαδηλώνουν κατ' αυτό τον τρόπο.
Θα το θεωρούσα κατάντια να διαδηλώνουμε κι εμείς σαν παρατεταγμένα στρατιωτάκια....προσπαθώντας να μη χαλάσουμε τη γραμμή....να διατηρήσουμε την τάξη....να μην ταράξουμε τους άλλους. Όλο αυτό μου θυμίζει τον τρόπο που απεργούν οι Ιάπωνες!!!
Μα ποιό ακριβώς είναι τελικά το νόημα μια διαδήλωσης; Δεν είναι να φωνάξεις και να ακουστείς; Δεν είναι να έρθεις σε "σύγκρουση" (όχι κατ' ανάγκη βίαια) με την τάξη; Δεν είναι να αφυπνίσεις αυτούς που συναντάς; Δεν είναι να νιώσεις ελεύθερος, ότι εκείνη τη στιγμή παλεύεις για τα δίκια σου, όποια κι αν είναι αυτά;
Σε μια καθημερινότητα που σε προστάζει συνεχώς να σκύβεις το κεφάλι, είναι δυνατόν να σου ζητούν ή μάλλον να απαιτούν να το σκύψεις και όταν διαδηλώνεις;
Σαν χώρα είμαστε σε πολλούς τομείς πίσω, σε σχέση με αρκετές Ευρωπαϊκές. Αυτό δεν σημαίνει πως ότι κάνουν οι άλλοι είναι απαραίτητα και σωστό. Για να το θέσω και λίγο διαφορετικά...ας κρατήσουμε και κάτι δικό μας....μην ξεχνάμε ότι για κάποια πράγματα αυτοί οι ίδιοι που μας λοιδωρούν, δε σταματούν να μας ζηλεύουν.

ΝΑ ΓΕΛΑΣ

Στην παιδική χαρά στις τραμπάλες προχθές
με παγωτό χωνάκι στο χέρι
γελάς χορευτικά σ' ενός βαλς τις στροφές
ποια μάγισσα εδώ σ' έχει φέρει.

Να γελάς κι εγώ θα στο πω
το σ' αγαπώ χορεύοντας ρούμπα
σαν το Μίκυ και σαν το Σαρλό
με δυο γκριμάτσες και με μια τούμπα

Με κράκερς και ποπ-κορν μέσα στο σινεμά
γελούσες πάλι σε μια ταινία
του Τζέρι Λιούις κι έκανα εγώ στα κρυφά
στα βλέφαρά σου σκαλωμαρία.

Να γελάς κι εγώ θα στο πω
το σ' αγαπώ χορεύοντας ρούμπα
σαν το Μίκυ και σαν το Σαρλό
με δυο γκριμάτσες και με μια τούμπα.

Άκου το τραγουδάκι που μας λέει για
τη συνονόματή σου μικρή Ελένη
που κάθεται μονάχη και κλαίει ξανά
γιατί είναι σ΄άλλο κόσμο χαμένη

Μα εσύ να γελάς κι εγώ θα στο πω
το σ' αγαπώ χορεύοντας ρούμπα
σαν το Μίκυ και σαν το Σαρλό
με δυό γκριμάτσες και με μια τούμπα.

Τόσε φωτιές ανάβουν οι ανθρώποι στη γη
δεν θέλω όμως αυτά να τα ξέρεις
μ' ένα κουκλί αγκαλιά μείνε πάντα παιδί
ποτέ σου να μην υποφέρεις

Μα να γελάς κι εγώ θα στο πω
το σ' αγαπώ χορεύοντας ρούμπα
σαν το Μίκυ και σαν το Σαρλό
με δυο γκριμάτσες και με μια τούμπα

Μέσα μου πως ξυπνάνε γλυκιά μουσική
τ' αμυγδαλάκια που έχεις στα μάτια
ο Μότσαρτ κι ο Βιβάλντι αν τα 'χανε δει
θα σου 'χαν γράψει χίλια κομμάτια

Γι αυτό να γελάς κι εγώ θα στο πω
το σ' αγαπώ χορεύοντας ρούμπα
σαν το Μίκυ και σαν το Σαρλό
με δυο γκριμάτσες και με μια τούμπα.


Ένα παλιό τραγουδάκι του 1987 αν θυμάμαι καλά, από τον Γιώργο Αντωνίου...ξυπνάει μνήμες.