Την περασμένη Κυριακή συμπληρώθηκαν 7 χρόνια από τη μερά που καθισμένοι αναπαυτικά στις πολυθρόνες μας παρακολουθούσαμε με ανοιχτό το στόμα τις λάμψεις, τους κρότους, τις εκρήξεις, την είδειξη δύναμης, την απαξιώση της ανθρώπινης ζωής...και λίγες μέρες μετά, πάντα αραχτοί στον καναπέ (πιθανότατα καταναλώνοντας ποπ-κορν και μπύρες...είχαμε συνηθίσει άλλωστε, είχαμε ξεπεράσει το πρώτο σοκ) παρακολουθούσαμε την εντυπωσιακή επέλαση των αρμάτων (σαν παρέλαση έμοιαζε) και τους από αέρος βομβαρδισμούς των πόλεων.
Πόσο μακρινά είναι σήμερα όλα αυτά; 7 χρόνια από την έναρξη του πολέμου στο Ιρακ. Πόσο εξασθένησε η μνήμη; Ακόμα και στις Η.Π.Α. οι διαδηλωτές μπροστά στο Λευκό Οίκο (μιλάμε πάντα γι αυτούς του "γραφικούς" που αρνούνται να υποταχθούν) ήταν λιγότεροι από κάθε άλλη χρονιά.
Τα γεγονότα είναι λίγο πολύ γνωστά...τα ψέμματα, οι νεκροί (και από τις δύο μεριές), ο πόνος, η ταπείνωση ενός ολόκληρου λαού, τα βασανιστήρια, τα εντός της χώρας μίση. Όλα αυτά έχουν ειπωθεί πολλές φορές και θα ειπωθούν άλλες τόσες.
Ενα θέμα όμως εξακολουθεί να παραμένει ανοικτό. Οι υπεύθυνοι της τραγωδίας στο Ιρακ, θα πληρώσουν κάποια στιγμή; Το Διεθνές Δικαστήριο για εγκλήματα πολέμου θα εξακολουθήσει να αφορά μόνο τους ηττημένους; Μήπως εκεί θα πρέπει να καθήσουν κάποια στιγμή, ο Μπους, ο Μπλερ και τα τσιράκια τους;
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου