ΣΤΡΑΒΟΣ ΕΙΝ' Ο ΓΥΑΛΟΣ Ή ΣΤΡΑΒΑ ΑΡΜΕΝΙΖΟΥΜΕ;

Εδώ και αρκετό καιρό συμβαίνει κάτι παράξενο στην κοινωνία - χώρα μας. Είναι γεγονός, ότι η κρίση που μας έχει χτυπήσει την πόρτα και μεγάλη είναι και αφορά κυρίως τους αδύνατους (όπως κάθε κρίση). Είναι επίσης γεγονός ότι τα μέτρα που λαμβάνονται σε κάθε κρίση και φυσικά και στη σημερινή πλήτουν τους οικονομικά ασθενέστερους, είτε με την μείωση των εισοδημάτων, είτε με την αύξηση των έμμεσων φόρων και στην προκειμένη περίπτωση με το συνδυασμό και των δύο. Η σημερινή κρίση ήταν εδώ και πριν τις τελευταίες εκλογές, ίσως να την έβλεπαν μόνο οι γνωρίζοντες, ίσως να την υποψιάζονταν κάποιοι από τους υπόλοιπους, η ουσία είναι ότι ήταν εδώ.
Και σ' αυτό ακριβώς το σημείο, υπάρχει το παράδοξο. Ενώ η συγκεκριμένη κρίση αναφέρεται απ' όλους ως κρίση του συστήματος, κρίση του κεφαλαίου, κρίση των τραπεζών, κρίση του καπιταλιστικού συστήματος...θα περίμενε κανείς, όλη αυτή η αντίδραση που υπάρχει απ' αυτούς που κυρίως πλήτωνται να αποτυπωθεί κάπου. Και αν υπάρχει ένας ασφαλής τρόπος αποτύπωσης αυτής της δυσαρέσκειας - αντίδρασης, λογικά αυτός είναι η κάλπη. Και αν υπάρχει όντως ένας διαφορετικός δρόμος για την έξοδο από την κρίση, αυτός θα έπρεπε κυρίως να εκφράζεται από τα κόμματα της αριστεράς, που το πνεύμα τους είναι αντίθετο με τον καπιταλισμό. Λογικά, το κάθε πρωτοκλασάτο στέλεχος αυτών των κομμάτων θα απαντήσει : υπάρχουν οι λύσεις, εμείς τις προτείνουμε, αλλά κανείς δεν τις ακολουθεί, γιατί έτσι θέλει το σύστημα. Πιθανόν να έχει και δίκιο....όμως...
Το μεν ΚΚΕ κρατάει μια σταθερή πολιτική γραμμή, εδώ και χρόνια, σχετικά με την μάχη ενάντια στον καπιταλισμό. Είναι γεγονός ότι αυτή η σταθερότητα, άσχετα αν συμφωνεί ή διαφωνεί κάποιος με τις απόψεις, είναι καταρχήν σεβαστή και ταυτόχρονα λογική με βάση τις αρχές του κόμματος. Από την άλλη μεριά, το ΚΚΕ έχει να αντιμετωπίσει την αμφισβήτηση που προκύπτει από την διαρκή στήριξη του, επί δεκαετίες, στη γραμμή και στις λογικές ενός συστήματος που εφαρμόστηκε στην ΕΣΣΔ και πλέον δεν υπάρχει, γιατί προφανώς δεν μπορούσε να συνεχίσει να υπάρχει. Το ίδιο το σύστημα κατέρρευσε από τα μέσα. Μετά το πρώτο μούδιασμα λοιπόν, είναι λογικό να υπάρχει η αμφισβήτηση από τον κόσμο, για το τι νέο θα μπορούσε να φέρει αυτό το κόμμα.
Ο δε ΣΥΡΙΖΑ και οι συνιστώσες του (κυρίως ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ), κρατάει επίσης εδώ και χρόνια μια σταθερή μαχητική στάση ενάντια στο σύστημα, εκφράζοντας πολλές διαφορετικές απόψεις σε σχέση με το ΚΚΕ, που θα τολμούσε να πει κανείς ότι βρίσκονται πιο κοντά στην πραγματικότητα και ταυτόχρονα δεν επλήγει τόσο σημαντικά από την κατάρρευση του συστήματος στην ΕΣΣΔ, λόγω του ότι στο σχετικά μακρινό παρελθόν είχε κρατήσει κριτική και διαφορετική στάση από τον υπαρκτό σοσιαλισμό.
Το παράδοξο βρίσκεται λοιπόν στο ότι ενώ υπάρχουν διαφορετικές προτεινόμενες λύσεις από την αριστερά, αυτό δεν προκύπτει ως θετικό αποτέλεσμα στην κάλπη. Και αν για το ΚΚΕ οι λόγοι είναι εύκολο να διατυπωθούν (προκύπτουν κυρίως από τις εμμονές και τις αγκυλώσεις του κόμματος σε ένα αποτυχημένο παρελθόν...βλέπε την πρόσφατη σχεδόν αγιοποίηση του Στάλιν), με το άλλο κοινοβουλετικό κόμμα της αριστεράς τα πράγματα είναι πιο δύσκολα. Πως γίνεται να αποτελείς, όπως λες, τη μόνη λύση διατυπώνοντας πολλές φορές σωστές απόψεις και σωστά μέτρα και κάθε φορά να κάνεις τάμα για να μπεις στη βουλή;
Οι πολλές και διαφορετικές απόψεις, οι διάφορες τάσεις, πρέπει να υπάρχουν σε ένα κόμμα, γιατί αυτή είναι κυρίως η ουσία της δημοκρατίας....που λογικά και πρώτα απ' όλα, πρέπει να ξεκινάει μέσα από τα ίδια τα κόμματα. Το πρόβλημα ίσως να είναι οι εκφραστές αυτών των απόψεων. Είναι γεγονός ότι εδώ και 15-20 χρόνια, με κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις, κυριαρχούν στο χώρο τα ίδια και τα ίδια άτομα. Έχουν ποτέ σκεφτεί ότι μπορεί αυτοί οι ίδιοι να αποτελούν το πρόβλημα; Έχουν ποτέ σκεφτεί ότι μπορεί ο κόσμος να έχει αρχίσει να τους βαριέται; Έχουν ποτέ σκεφτεί ότι λογικά ο νέος πολίτης θα περίμενε από ένα αριστερό και προοδευτικό κόμμα να έχει στο προσκήνιο εκτός από νέες ιδέες και νέους ανθρώπους; Έχουν ποτέ σκεφτεί ότι το πρόβλημα μπορεί να είναι η διαρκής εσωστρέφεια και οι προσωπικές αντιπαραθέσεις, που κρατάνε από το 1991 μέχρι σήμερα; Έχουν ποτέ σκεφτεί ότι μπορεί να ήρθε η ώρα να βγουν στη σύνταξη;
Δεν φταίει για όλα το σύστημα. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το σύστημα, το όποιο σύστημα, πάντα θα υπερασπίζεται τα συμφέροντά του, γιατί αυτή είναι η δουλειά του. Και θα το κάνει πάντα με κάθε τρόπο. Θέλετε ένα παράδειγμα; Χτες είχε γενική απεργία από την ΑΔΕΔΥ και την ΓΣΣΕ...μπορεί και να έγινε χαμός....μπορεί η συμμετοχή να ξεπέρασε και το 80%....μπορεί και να απέτυχε η απεργία....μπορεί οι δυνάμεις καταστολής να χτύπησαν κόσμο...μπορεί να έγιναν χίλια δυο πράγματα. Τα έμαθε κανείς; Στην γενική απεργεία συμμετείχαν και οι δημοσιογράφοι στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο. Για ένα 24ωρο δεν υπήρχαν ειδήσεις, από τις σημαντικότερες κινητοποιήσεις που έγιναν τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας. Σήμερα, είναι πιθανό να μάθουμε κάποια πράγματα, πιθανότατα χωρίς πολλές λεπτομέρειες.
Να διευκρινίσω ότι δεν ήμουν και δεν είμαι κατά, οποιασδήποτε απεργίας. Πόσο λογικό είναι όμως να απεργεί ταυτόχρονα ο μόνος που έχει τη δυνατότητα να μεταδώσει στον κόσμο τα νέα από την απεργία; Και δεν μιλάμε για μια οποιαδήποτε απεργία, ενός και μόνο κλάδου, αλλά για γενική απεργία. Τι εμποδίζει τους δημοσιογράφους να κυρήξουν 48ωρη ή και μεγαλύτερη απεργία, αλλά όχι τη μέρα που έχει γενική απεργία;
Και αναρωτιέμαι τελικά....όλα αυτά τα μεγαλοστελέχη των κομμάτων της αριστεράς, δεν μπορούν να σκεφτούν τα αυτονόητα; Δεν μπορούν να μιλήσουν στους συνδικαλιστές δημοσιογράφους, γι αυτό που λέει η κοινή λογική; Αν το πρόβλημα είναι η μη συμμετοχή στις απεργίες, πως θα ξεσηκώσεις αυτόν που απουσιάζει αν δεν του δείξεις τι σημαίνει απεργία, τον παλμό μιας διαδήλωσης, την αντίδραση του κόσμου; Ας μην ξεχνάμε, ότι η μεγάλη αντίδραση και ο ξεσηκωμός τον Δεκέμβρη του 2008, ξεκίνησε μεν από τήν τραγική δολοφονία του 15χρονου, αλλά κορυφώθηκε μετά το πρώτο κύμα διαδηλώσεων. Είναι τυχαίο;
Χρειάζεται τόσο πολύ μυαλό για να τα σκεφτείς αυτά ή μήπως χρειάζεται κάποιοι να βγουν από το καβούκι τους και να στήσουν και λίγο αυτί για να ακούσουν τις μουρμουρίζει ο κόσμος στους δρόμους και τα καφενεία;
Αλλά για να μην κατηγορούμε μόνο τα δύο κόμματα εξουσίας, πολλοί από τους "μεγάλους" της αριστεράς είναι βολεμένοι στην κομματική τους θεσούλα, που τους προσφέρει και δωρεάν δημοσιότητα και κύρος στα εσωκομματικά και σχεδόν σίγουρη επανεκλογή....η μόνη αγωνία που φαίνεται να έχουν είναι να μπει το κόμμα στη βουλή (για τον ΣΥΡΙΖΑ μιλάω)....αλλά και να μην μπει, πάλι πρώτες μούρες στα κανάλια θα είναι.
Δεν είναι πάντα στραβός ό γυαλός...κάποιες φορές μπορεί και είναι...τις περισσότερες στραβά αρμενίζουμε.