ΠΕΡΙ ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΩΝ

Δίαβασα στη χθεσινή Ελευθεροτυπία την επιστολή κάποιου αναγνώστη, με θέμα την παρουσία του στο Λονδίνο, σε μια διαδήλωση. Η περιγραφή μιλούσε για μια πορεία που δεν έκλεινε όλο το οδόστρωμα παρόλο τον όγκο της, για συνθήματα που ακουγόταν συνεχώς και στα οποία έδιναν προσοχή οι περαστικοί και για την διακριτική παρουσία της αστυνομίας ή μάλλον της τροχαίας για τη ρύθμιση της κυκλοφορίας.
Και έκανε ο συντάκτης της επιστολής τη σύγκριση με τα δικά μας...για τις πορείες είτε 100 είτε 20000 ανθρώπων που κλείνουν το κέντρο της πόλης, για αγανακτισμένους καταστηματάρχες για κυκλοφοριακά προβλήματα, για κούραση των πολιτών, για χαμένες εργατώρες, για χαμένα χρήματα κτλ.
Και αυτό είναι κάτι που το ακούω όλο και πιο συχνά, από πολλούς. Πόσο είναι εφικτό να περάσουμε κι εμείς σαν λαός ή σαν νοοτροπία σε ένα τέτοιο επίπεδο; Όπως οι Άγγλοι, οι Γερμανοί, οι Γάλλοι, οι Αμερικανοί;
Λαοί που έχουν μάθει να είναι κυρίαρχοι, λαοί που έχουν στηρίξει την οικονομική τους ανάπτυξη στην αποικιοκρατία, λαοί που μέσα στο μυαλό τους υπάρχει η ανωτερώτητα του έθνους τους, λαοί που έχουν συνηθίσει να τους υπακούν...είναι απολύτως λογικό να διαδηλώνουν κατ' αυτό τον τρόπο.
Θα το θεωρούσα κατάντια να διαδηλώνουμε κι εμείς σαν παρατεταγμένα στρατιωτάκια....προσπαθώντας να μη χαλάσουμε τη γραμμή....να διατηρήσουμε την τάξη....να μην ταράξουμε τους άλλους. Όλο αυτό μου θυμίζει τον τρόπο που απεργούν οι Ιάπωνες!!!
Μα ποιό ακριβώς είναι τελικά το νόημα μια διαδήλωσης; Δεν είναι να φωνάξεις και να ακουστείς; Δεν είναι να έρθεις σε "σύγκρουση" (όχι κατ' ανάγκη βίαια) με την τάξη; Δεν είναι να αφυπνίσεις αυτούς που συναντάς; Δεν είναι να νιώσεις ελεύθερος, ότι εκείνη τη στιγμή παλεύεις για τα δίκια σου, όποια κι αν είναι αυτά;
Σε μια καθημερινότητα που σε προστάζει συνεχώς να σκύβεις το κεφάλι, είναι δυνατόν να σου ζητούν ή μάλλον να απαιτούν να το σκύψεις και όταν διαδηλώνεις;
Σαν χώρα είμαστε σε πολλούς τομείς πίσω, σε σχέση με αρκετές Ευρωπαϊκές. Αυτό δεν σημαίνει πως ότι κάνουν οι άλλοι είναι απαραίτητα και σωστό. Για να το θέσω και λίγο διαφορετικά...ας κρατήσουμε και κάτι δικό μας....μην ξεχνάμε ότι για κάποια πράγματα αυτοί οι ίδιοι που μας λοιδωρούν, δε σταματούν να μας ζηλεύουν.